Μια φορά και μόνο μια φορά έκανε την εμφάνισή του στο Σύμπαν ο Χρόνος, εκεί στο Big Bang. Έννοια άυλη, μη χειροπιαστή μα παρόλα αυτά μετρήσιμη σε στιγμές, δευτερόλεπτα, λεπτά κλπ. Έκτοτε έχει βαλθεί να μη σταματά και να προσπερνά όλα τα τυχόν εμπόδια που συναντά. Πόσα και πόσα έργα του ανθρώπου δε γράφτηκαν για το χρόνο, πόσα τραγούδια, πόσες ταινίες, πόσα ποιήματα; Η μοναδική ίσως εφεύρεση που κατάφερε να προβληματίσει το χρόνο, είναι η φωτογραφία, που τον ακινητοποιεί. Αλλά και αυτή ταξιδεύει μέσα σε αυτόν.
Ερχόμενοι λοιπόν στην εποχή μας, διαπιστώνουμε ότι στόχοι ζωής όπως το χρήμα, η δημοσιότητα, η “εξέλιξη” και όλα αυτά τα ωραία, δαμάζονται από το χρόνο. Από την απέναντι όχθη εμείς, για να πετύχουμε το οτιδήποτε, θα πρέπει να μπορούμε να διαχειριστούμε αυτόν ο οποίος σε όλα είναι μέσα. Δύσκολη εξίσωση με πολλούς αγνώστους. Παρόλα αυτά αξίζει να προσπαθούμε στη διαχείριση αυτή να κάνουμε τις επιλογές εκείνες οι οποίες πραγματικά ωφελούν εμάς και τους ανθρώπους μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου ακούγοντας το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μικρών μου μαθητών, τους κοιτώ με απορία και ύφος σχεδόν τρομοκρατημένο. Καθημερινές αθλητικές – μουσικές – εικαστικές – χορευτικές – θεατρικές δραστηριότητες κάθε είδους, ενισχυτικά μαθήματα για το σχολείο, δυο -τρεις ξένες γλώσσες, Σαββατοκύριακα γεμάτα υποχρεώσεις και άλλα πολλά αγχωτικά. Αναρωτιέμαι εάν οι γονείς οι οποίοι “τρέχουν” όλο αυτό το project, ή τα παιδιά, είναι στην πιο στριμωγμένη θέση. Επίσης με προβληματίζει έντονα το ερώτημα εάν όλα αυτά είναι απαραίτητα για ένα παιδί. Την απάντηση δεν την έχω βρει ακόμα, γιατί η επικοινωνία με πολλά παιδιά όλα αυτά τα χρόνια, μου έχει δείξει διαφόρων ειδών καταστάσεις. Υπάρχει η περίπτωση εκείνη του παιδιού που ό,τι κάνει το θέλει και το ευχαριστιέται, είναι πολύ καλό σε ό,τι κάνει και το ίδιο νιώθει ωραία παρότι δεν έχει πολύ χρόνο ελεύθερο. Υπάρχει η περίπτωση στην οποία το παιδί κάνει ελάχιστα πράγματα, δυσκολεύεται και σε αυτά τα λίγα και δε νιώθει χαρούμενο. Προφανώς υπάρχουν και όλα τα ενδιάμεσα.
Ο κοινός όμως παράγοντας ενός φορτωμένου προγράμματος και για τους μικρούς αλλά και για τους μεγάλους είναι το άγχος. Στις περισσότερες περιπτώσεις συναντάω αγχωμένες οικογένειες να προλάβουν διάφορα. Είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις στις οποίες παιδιά και γονείς αντιμετωπίζουν τα πράγματα με τη βαρύτητα που τους αρμόζει. Εδώ πιστεύω είναι και το μυστικό της όλης υπόθεσης. Η ιεράρχηση των πραγμάτων που κάνουμε, η αφιέρωση σε αυτά του ανάλογου χρόνου, η δημιουργία κενών ξεκούρασης, η επαφή με άλλους ανθρώπους, το παιχνίδι με παιχνίδια που προκαλούν τη φαντασία, η ακρόαση μουσικής, η παρακολούθηση παραστάσεων και ταινιών και η συζήτησή τους μετά. Για τις στάνταρντ υποχρεώσεις όπως είναι το σχολείο και οι ξένες γλώσσες είναι πολύ βοηθητικό να έχουμε ορίσει συγκεκριμένο ωράριο στο οποίο θα δουλεύουμε. Για τις δημιουργικές ενασχολήσεις μπορούμε να είμαστε πιο ελαστικοί στους χρόνους. Ο αθλητισμός πρέπει να έχει και αυτός παρουσία στη ζωή μας στο επίπεδο που μπορεί ο καθένας.
Καταλήγοντας, καταλαβαίνουμε ότι μαγική συνταγή δεν υπάρχει. Βρισκόμαστε όλοι σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ που πηγαίνει πολύ γρήγορα, αλλά και πάνω – κάτω. Ο χρόνος όμως περνά και αυτό που τελικά μένει είναι το αποτύπωμά του στα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Όσα περισσότερα και όσο πιο χαρούμενα και πλήρη τα αποτυπώματα, τόσο πιο ωραία η ζωή μας.
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΓΡΑΜΜΗ” του Γαλατσίου το Δεκέμβριο του 2019